සුදු සේල (අවසාන කොටස)
“රන්මලී අක්ක ඔයා හෙට අඳින්නකො මේ පුන්චි මුතු පට, ඒක හරි ලස්සනයි, අක්ක හෙට තවත් හැඩට පෙනෙයි, ජයසිරි අයියත් කැමති වෙයි.”
“අනේ නගා ජයසිරිට ඕවයෙ ගානක් නෑ, එයා ඕවයෙ හැඩ බලන්නෑ අනේ.”
“ඔව්, ඔව් හෙට නම් ජයසිරි අයියට ඕවයෙ ලස්සන පේන එකක් නෑ.”
“අනේ නගා මේ වැස්ස නතර වෙන හැඩක් නෑ නෙව, සේරම ලස්සන මේ වැස්සත් එක්ක හේදිල යයිද කියලයි මට බය.”
“මොනවද ළමයො හෑබෑටම ඔය කියන කතා, ආ……..ං කුස්සියෙ කෑම බෙදල තියෙනව දෙන්න එක්ක ගිහින් කෑවනං, කුස්සිය අස්පස් කරල දාල වේලපහින් නිදා ගත්තොත් නේද හොඳ, හෙට පාන්දරින් අවදි වෙන්නත් තියෙන එකේ…..”
“නගා එහෙනං අපි කාල ඉමු, අද අපේ දිහා නේද නගා ඉන්නෙ.”
නැතුව නැතුව අද විතරනෙ මට අක්ක එක්කල ඉන්න පුලුවන්, ජයසිරි අයිය හෙට අක්කව කැන්දන් ගියාම මට තමයි පාළු.”
රන්මලීත්, මාලතීත් කා බී අහවර කොට නැන්දාගේ නියමය අනුව නිදි පැදුරට වැටුනද රෑ දෙගොඩහරි ජාමය වන තෙක් නොයෙක් දෑ කතා බස් කරමින් උන්නේ තොරතෝන්චියක් නැතිව ඇද හැලෙන වරුසාවට නොදෙවෙනිවය. රෑ පුරාම එක සීරුවට වට වරුසාව පාන්දර තෙක්ම ඇද හැලෙන්නට විය. හිරු කිරණ පරදා අහස් ගැබ පුරා විසුරුනු කලු වලාකුළු මුළු පරිසරය පුරාම දැඩි මූසලකමක් විහිදුවාලීය.
“මාලතී කෝ අපේ කෙල්ලට ලෑස්තිවෙන්න උදව් උනානං, වැස්ස කියල බෑ නොවැ නැකැත් වලට කටයුතු ටික හරියට කරන්ට එපාය.”
“රන්මලී අක්ක ඇති අනේ ඔය හේදුව්, දිය වෙල යයි, මෙන්න මෙහේ එන්ටකෝ ඇඳ ගන්ට වෙලා මද වෙයි.”
“මේ……… එනව නගා………”
“අම්මේ ඇති යාන්තං මෙයාගෙ හේදිල්ල ඉවරයක් උනා, එන්ට එන්ට අද මමයි ඔයාව හැඩ කරන්නෙ.”
“ඔසරියට රැළි ටික හරියට තිබ්බද නගා.”
ඔව්, ඔව් ඒව සේරම හරි ඔයා ඉක්මනට එන්ටකො……..”
“මම කොන්ඩෙ බැදගෙන එන්නම් මොකද හදිස්සිය.”
“අනේ නගා පිච්ච මලක් කඩල ගෙනත් දෙන්ටකො කොන්ඩෙට ගහන්න.”
“හරි අනේ ගෙනත් දෙන්නම්, ඔසරිය ඇදගෙන ඉමුකො.”
“ඕ….ං ඔය රැළි ටික අක්ක අල්ල ගෙන ඉන්ට, මම මෙතනට කටු ගහනකං.”
“පටිය ටිකක් තද වැඩියි නගා.”
“දැන් හරි නේද.?”
“ෂා……….. හරිම හැඩයි නෙව කෙල්ල අද, දැං ඔක්කොම හරි නේද පුතේ, මාලතී ආ………..ං කුස්සියේ තේ හදල තියෙනව, අක්කත් එක්ක තේ ටිකක් බීල ඉන්ට, නැකතටත් වෙලාව හරි නෙව.’
සිය මනමාලිය රැගෙන යාමට මලින් සැරසූ මාවත ඔස්සේ පැතුම් පොදි බැදගෙන ජයසිරි පැමිණි රථය වැව් බැම්මේ පහතට ඇදී ගියේ ජයසිරිගේ සිත තුළ වූ පතුම් පොදි සුණු විසුණුව සී සී කඩ විසුරුවාලමිනි. පැයකට පමන පසු වැව් දියේ සැඟව සිටි ජයසිරි පෙරදා රන්මලී හා කෝල වූ වැව් ඉවුරේ ඈත කොනක නිසොල්මනේ දෙනෙත් අහස් තලය දෙසටම යොමු කොට ගෙනම වැතිර උන්නාය.
දෙබරෙට ගලක් වන් කලෙක මෙන් ගම පුරා පැතිර ගිය මේ අසුබ ආරංචිය මගුල් ගෙදර උදවියගේ දෙසවන් මතද පතිත වූවාය. අහස් ගැබ ගුගුරුවා පැණ නැගී මහා හෙණ හඬක් තම පපුව මතට වන් කලක මෙන් මහ හඬින් විලාප තබමින් සිහිසුන්ව ඇද වැටුණු රන්මලී පියවි සිහියට වන් කල ” අනේ අපි දෙන්න දාල ගියේ ඇයි.” යි විටින් විට පවසමින් යළි සිහි සුන්ව ඇද වැටුනාය.
නිමි………
ඉසිඹුව 